la salamandra i todas las sues stórias
Na mitologie griega, la salamandra era un eilemental de l fuogo, que se ouriginaba de l fuogo, era capaç de bibir nas chamas, de rejistir i inda apagar fuogos.Yá ls antigos eigípcios repersentórun tal feito ne ls sous hieróglifos i Aristótles tamien relatou tales fatos.
L'ouserbaçon de la salida de salamandras de fogueiras, ua beç que muitas bezes scolhen abrigar-se ó hibernar ne l meio de la lenha i scapan quando senten la temperatura a oumentar, sin séren cunsumidas pulas chamas, aliadas a la sue coloraçon cun manchas amarielhas ó burmeilhas, cuntribuiu para este mito.
L nome salamandra ourigina deste mito, ua beç que probén de l griego para "rétil de fuogo"
Este templo tem S. Pedro por orago.Interessa-nos sobretudo a sua espacialidade interior. O arco cruzeiro, datado de 1747, relaciona a capela maior com o corpo em cujas ilhargas se definem algumas capelas. No lado da epístola, a capela da Senhora do Rosário abre-se para a nave através de um arco pleno sobre pilastras de capitéis dóricos. No intradorso do fecho lê-se o cronograma de 1833. Já no lado do evangelho, alinham-se as capelas das Almas, junto ao presbitério, e a de Nossa Senhora da Purificação. Comunicando entre si, estes espaços abrem-se também para a nave pelo lançamento de dois arcos de grande vão que ou repousam em pilastras ou arrancam do pavimento, como acontece na capela da Purificação. Seja como for, a amplitude destas arcadas, implicam uma organização espacial muito próxima das soluções apresentadas por algumas igrejas de duas naves.












Sem comentários:
Enviar um comentário